Koudwaterkoraal (VKblog)

Omdat het waarschijnlijk is dat het Vkblog per 1 Maart gaat sluiten heb ik op WordPress een nieuw bericht geplaatst. Het kan hier gelezen worden.

Met vriendelijke groet,

Koudwaterkoraal

Bij koralen denken we al gauw aan tropische baaien met wuivende palmen. Koralen bevinden zich niet alleen in ondiep warm water maar ook op de zeebodem in koud water tot wel 1000 meter diep. Inderdaad is een belangrijk deel van de koralen te vinden in tropische wateren, maar zeker meer dan de helft van de koralen zijn koudwaterkoralen. De meest voorkomende soort koudwaterkoraal is Lophelia.

Pas kort geleden ontdekte men dat deze koralen zich op de bodem van alle oceanen op

Koudwaterkoraal

Aarde gevestigd heeft. Ze vormen ecosystemen die een grote verscheidenheid aan zeedieren huisvest van sponsdieren tot allerlei soorten vissen. Net nu deze verborgen wereld ontdekt wordt met nieuwe technologie, ziet men ook in dat er een grote verwoesting van de koralen plaatsvindt, door overbevissing, het vissen met sleepnetten en de verlening van steeds meer vergunningen voor de plaatsing van olieplatformen waarbij olie gelekt wordt die de zeebodem vervuilt. Daarbij komt nog eens de toename van CO2 die niet alleen de temperatuur doet stijgen van het water, maar ook de zuurtegraad doet toenemen waardoor het voor de koralen steeds moeilijker wordt hun kalkskelet te bouwen.

Een nieuwe website lophelia.org richt zich specifiek op deze koudwaterkoralen. Hier is allerlei informatie te vinden over het wel en wee van de koudwaterkoraal. In het volgende filmpje vertelt Sir David Attenborough een en ander over het koudwaterkoraal en promoveert daarmee ook de lancering van deze nieuwe site die opgezet is door wetenschappers van de Heriot-Watt University. Ze zijn ook te volgen op Twitter

Ik schreef eerder over koralen en biodiversiteit. Een samenvatting daarvan is te vinden op mijn laatste blogbericht daarover: ‘Evenwichtige koralen‘. Dit bericht beschrijft ook hoe de koralen vaak toch adequaat reageren op de achteruitgang van het milieu.

Uit Wikipedia, Lophelia.org, BBC news
Plaatje uit de Encyclopedia of Earth

Biodiversiteit in de oceaan (epiloog)

Van internet: ‘Great Barrier Reef’ Australie

In deel 1 wordt door Sylvia Earle een oproep aan alle bloggers gedaan om over het leven en de biodiversiteit in de oceaan te bloggen. In deel 2 en 3 werd voornamelijk geschreven over een expeditie van Naturalis naar de Duizend Eilanden bij Jakarta om de koraalriffen te onderzoeken. Deze interessante expeditie vond plaats in 2005. Deel 2 behandelt voornamelijk het fenomeen van bleaching of koraalverbleking en deel 3 trekt voorlopige conclusies over de gezondheid van de koraalriffen bij Jakarta.

In deze epiloog worden de laatste wetenschappelijke resultaten nog eens op een rij gezet. De informatie is afkomstig van ScienceDaily. Dit populaire on-line journal publiceerde in Januari en Februari  2010 nog meer over de koraalriffen.

Een aantal feiten over koraalriffen

• Een korraalrif bestaat uit dunne lagen calciumcarbonaat die gedurende duizenden jaren door miljarden diertjes, de zachte koraalpoliepen, afgezet zijn.
• Koraalriffen zijn de meest diverse ecosystemen en geven behuizing aan wel 25% van de tot nu toe bekende zeedieren, waaronder 4000 soorten vis, 700 soorten koraal en duizenden planten en andere dieren.
• Koraal maakt al zo’n 400 miljoen jaar deel uit van het leven op Aarde.
• Het grootste rif is ‘The Great Barrier Reef’, langs de noordoostkust van Australie en met een lengte van 2.300 km is het het grootste natuurlijke fenomeen dat er bestaat.
• Koraalriffen beslaan slechts minder dan 0,25% van de zee maar bieden leven aan meer dan 25% van de vissoorten.
• Ze bieden aan de kusten bescherming tegen stormen en vormen een bron voor grote toeristenindustrieën.

Van internet: Papegaaivis

In beschermde koraalgebieden kan na hevige koraalverbleking weer herstel plaatsvinden in vergelijking met gebieden die niet beschermd worden. Deze reserves worden beschermd tegen visserij en baggeren. De papegaaivis bijvoorbeeld is erg belangrijk voor het wegeten van bodemplanten, waardoor de koralen weer ruimte krijgen.
Het grootste probleem is hoe dan ook van globale aard. Het kooldioxide (CO₂) zorgt voor opwarming van de Aarde en dus ook van de oceanen, waardoor de koralen hun symbiontische algen kunnen verliezen, en afsterven. Ten tweede veroorzaakt een verzuring van het water dat de capaciteit van koralen om hun skelet te vormen vermindert. Ook al zouden we CO₂ –emissie nu stilleggen dan zouden voorlopig de gevolgen ervan nog lang doorwerken.

Er wordt nu onderzoek gedaan in de Pacific waar regelematig el Niño huishoudt. Deze

Van internet: koraalrif

bruske opwarming heeft desastreuze gevolgen voor de atmosfeer en de oceanen, maar de koralen die daar leven schijnen toch te kunnen herstellen, terwijl koralen uit andere gebieden dat misschien niet zouden kunnen. Er wordt nu onderzocht of er biologische verschillen zijn tussen deze verschilllende koralen, die zouden kunnen aangeven waarom sommige koralen resitenter zijn.

Professor Peter Mumby zegt: “Koraalriffen zijn de grootste levende structuren op Aarde en herbergen de grootste biodiversiteit op de planeet. De koraalriffen konden voor honderden duizenden jaren gedijen in een bepaalde omgeving, maar de klimaatveranderingen zijn te snel voor de riffen om zich daaraan aan te passen.”

Kennislink: El Niño van 350.000 jaar geleden terug te vinden in koralen.

 

 

Een Youtube over de laatste wetenschappelijke ontdekkingen betreffende de mogelijke aanpassingen van koralen aan warmer water.

 

Update 06.05.2010: Een interessante update over de situatie van de oceanen. Jeremy Jackson: How we wrecked the oceans, op TEDtalks.

Biodiversiteit in de oceaan (deel 2)

Een tweede blogbericht als bescheiden bijdrage aan de oproep van Sylvie Earle om onze oceanen te redden (zie ook deel 1 met haar oproep en prachtige films en deel 3 met de conclusies).

De gordel van koraal (PDF)
Een samenvatting van een artikel van Arnout Jaspers (journalist voor Wetenschap & Techniek) over een expeditie bij de koraalriffen van Jakarta door Naturalis.

De koraalriffen van Indonesië werden al in de koloniale tijd bestu­deerd door Nederlandse biologen. In 2005 onderzocht een ex­peditie van Naturalis en locale onderzoekers voor de vierde maal sinds 1983 tientallen eilandjes onder de rook van Jakarta om te in­ventariseren wat er nog over is van de natuurlijke rijkdommen. De situatie is zorgelijk, maar niet hopeloos.

‘Een gordel van smaragd’, noemde Mul­tatuli het eilandenrijk Indonesië toen de Nederlanders het er nog voor het zeggen hadden. De benaming past op kleinere schaal ook bij de sliert eilandjes die zich van Jakarta naar het noorden uitstrekt. Nederlanders onderzochten deze ‘Duizend Eilanden’ (kaart) al toen Jakarta nog Batavia heette. De eilandjes had­den toen namen als ‘Onrust’, ‘Leiden’ en ‘Alkmaar’. ‘Onrust’ heet nog steeds zo, ‘Alkmaar’ heeft nu een Indonesische naam en ‘Leiden’ bestaat niet meer, het is geërodeerd tot onder de zeespiegel.

Van internet: gedeeltelijk verbleekt koraal

De expedities worden uitgevoerd vanaf het eilandje Pari (kaart), zo’n 40 kilometer van Jakarta, en na een paar kilometer varen verdwijnt de smog-deken en krijgt de omgeving z’n tropische kleuren terug. Van hieruit wordt bekeken wat er nog over is van de koraalriffen. De eerste systematische verkenning dateert al van 1929 door de mijnbouwkundige dienst van Nederlands-Indië. In 1983 vond grootschalig onderzoek plaats naar bleaching (het wit worden en afsterven van de koralen). Koraal bestaat uit kolonies van dierlijke organismen (poliepen) in symbiose met kleine algen die het koraal zijn kleur geven. De alg geeft de met fotosynthesis aangemaakte voedingsstoffen aan het koraal dat CO₂ ervoor in ruil geeft. Bleaching is een nog niet geheel begrepen proces, maar het is duidelijk dat de algen hun gastheer verlaten. De

Van internet: verbleking van het koraal

oorzaak wordt gezocht in te warm water, teveel UV-licht, een overmaat aan organische stoffen in het water of een combinatie hiervan. Soms wordt ook de verzuring van het zeewater als gevolg van de toename van CO₂ als oorzaak genoemd. De bleaching uit 1983 werd toegeschreven aan de opwarming van het zeewater in Indonesië door El Niño. Wordt vervolgd in deel 3.

Verbleking van koraal:

Met dank aan Bert Hoeksema, Sancia van der Meij en Charles Fransen van Naturalis en Arnout Jaspers van Wetenschap & Techniek

Lees ook het laatste nieuws in de epiloog van dit drieluik.