Acqua

In Noord-Italië heeft het de afgelopen 4 dagen achter elkaar geregend. Alleen al in Padua hebben meer dan 2000 mensen hun huizen moeten verlaten vanwege dijkdoorbraken. Hier volgen twee foto’s uit de lokale krant.

 

 

 

Achter mijn huis loopt een rivier die af en toe buiten de oevers treedt. Gelukkig zijn er uiterwaarden en is er geen permanente schade. Dit keer stond het water wel bijzonder hoog en we zaten gisteren in spanning of het onze tuin zou overspoelen. Ook vannacht heeft het geregend en dan is het moeilijk te zien of het water tot aan je drempel komt. Gelukkig kon ik vanmorgen constateren dat het water al weer wat gezakt was. De bomen in de verte staan waar normaal de oever van de rivier is.

 

 

Gewoonlijk staan deze populieren op het droge land.

 

Het herfstblad ligt nu op de grond. Al is er hier en daar nog wat aan de bomen blijven hangen.

 

Paulownia	Vijgenblad

   

November 2010

De leeuw van Venetië

 

Deze leeuw van Venetië staat in Padua, op piazza dei Signori voor het ‘orologio’.

 

 

Ooit maakte Padua deel uit van de Republiek van Venetie, een welvarende periode.

Het ‘orologio’ liet ik al eerder zien met een uitgebreide beschrijving van de werking van de klok.

 

Hier is de leeuw te zien ten opzichte van de andere gebouwen op de piazza dei Signori.

 

 

De foto’s zijn van eergisteren 22 september 2010, de laatste dag van de zomer.

Platanen in de stad

Voordat het groen weer tevoorschijn komt: Platanen in de opeengebouwde stad Padua, langs de rivier de Piovego, tegen moderne en oude gebouwen.

19 maart 2010

De tijd vliegt

Nu de dagen korter worden, wilde ik even stilstaan bij de tijd. Afgelopen zondag bekeek ik weer de kopie van de beroemde klok van Dondi, die rond 1350 in Padua gebouwd werd. Het was nog net niet te donker om wat foto’s te maken.

Gedurende de middeleeuwen hanteerde men een dag van twaalf uren die van zonsopgang tot zonsondergang duurde. De (dag)uren waren in de winter dus korter. Dit systeem wordt ook wel Babylonische of temporale uren genoemd. Ook de Joodse religieuze wet gebruikte dit systeem wat ook wel Talmudisch uur genoemd wordt.
In de zogenaamde Italiaanse tijd, of Italiaanse uren, begint de uurtelling met het Angelus (avondgebed) bij zonsondergang. De uren werden genummerd van 1 tot 24. Zonsondergang was altijd het einde van het vierentwintigste en het begin van het eerste uur. In December ging de zon op gedurende het veertiende uur en in de zomer gedurende het zevende uur. Het voordeel schijnt geweest te zijn dat iedereen wist hoeveel tijd hij nog kon werken voordat het donker werd. Dit systeem, dat rond de 14^de eeuw ingesteld is, werd in 1755 officieel afgeschaft.

De aangegeven tijd klopte, maar de maanden en andere standen kloppen schijnbaar niet. De klok wordt nog steeds gerestaureerd, dus misschien ligt het daar wel aan.

Jacopo Dondi, professor in de geneeskunde en astronomie aan de Universiteit van Padua, ontwierp de eerste klok die helaas vernield is. Daarna ontwikkelde zijn zoon, Giovanni Dondi (astronoom, geneeskundige en filosoof), ook een klok die ook vernield is. De kopie die we vandaag op Piazza dei Signori kunnen zien is gebaseerd op de klok van de vader, Jacopo Dondi. Het sterrenbeeld weegschaal ontbreekt; Dondi kreeg niet op tijd en goed betaald en liet dit daarom achterwege. Het schijnt zich ergens te bevinden aan de voet van de wijzerplaat.

Aan de hand van manuscripten is de zevenzijdige  astronomische klok van Giovanni Dondi gereconstrueerd.

Bijgewerkt 22.10.2009: Een astronomische klok van Lorenzo della Volpaia uit Florence is ook opnieuw gebouwd en dit filmpje laat zien hoe deze klok ongeveer werkte.