Maximum prijs in de zorg

Hierbij nodig ik de lezer uit de volgende uitzending van Een Vandaag te bekijken. Hoewel ik er hier in Italië ver vandaan zit, trek ik me dit probleem wel aan. Deze uitzending gaat over het instellen van een prijsplafond voor de behandeling van ernstig zieken. Dit probleem geldt voor alle leeftijden. Oud en ziek zijn daarentegen is een zware last voor de maatschappij. Dit komt niet in de uitzending aan bod, maar is wel iets dat iedereen zorgen zou moeten baren. Het kan daardoor misschien gebeuren dat deze oudere zieken worden ‘opgegeven’, omdat ze teveel kosten. De combinatie van deze twee kenmerken, oud en ziek, is misschien soms beslissend terwijl de arts volgens zijn eed er alles aan moet doen om een mens te redden of te genezen. Het prijsplafond dat men poogt in te stellen is namelijk een prijs per gewonnen levensjaar.

Klik hier voor de uitzending: Eén vandaag – maximumprijs in de zorg

Een voorstel van een prijsplafond van 80.000 euro per gewonnen levensjaar: plotseling heeft 62% van de specialisten geen mening meer.

Voor het bepalen van het prijsplafond trekt 73% van de specialisten zich terug en wensen een commissie wijzen

 

De resultaten van de enquêtes onder 2000 medisch specialisten wijzen uit dat meer dan 70% van deze artsen denkt dat er een maximum prijs in de zorg moet komen. Je zou verwachten dat dit probleem hen koud zou laten. Het is uiteindelijk de maatschappij via de staat die betaalt voor de zorg. Het treft hen dus niet persoonlijk. De arts zegt niet geconfronteerd te willen worden met deze keuze in de behandelkamer, maar hij wil wél dat er een maximum vastgesteld wordt. Uiteindelijk legt hij de verantwoordelijkheid voor een dergelijke beslissing bij een speciale commissie. Dit alles is op te maken uit de resultaten van de enquêtes waar de artsen aan hebben meegedaan. Het getuigt van hypocrisie dat men van een kant een maximum wil, maar daar niet mee lastig gevallen wil worden tegenover de patiënt, en een commissie het uit wil laten zoeken. Waarom heeft deze groep artsen dan niet gekozen voor het juiste antwoord: ik heb geen mening. Dat is namelijk wat de specialist geantwoord zou moeten hebben als hij vindt dat zich er een commissie over dient te buigen. Uiteindelijk blijkt, zodra er een concreet plafond gesteld wordt van 80.000 euro per gewonnen levensjaar, dat 62% van de medisch specialisten zegt daar geen mening over te hebben.
Deze uitzending (van half augustus jongstleden) speelt al langere tijd door mijn gedachten, omdat er in Nederland zo vreselijk rationeel met ziekte en ziektekosten wordt omgesprongen, terwijl de medisch specialisten eigenlijk helemaal niet rationeel en consequent nadenken. Bovendien wordt dit probleem in (minder welvarende) landen vaak helemaal niet aangekaart.
Uiteindelijk heeft Marcel Levi helemaal gelijk. Ook als ziekenhuisdirecteur moet je aan de patiënt blijven denken. Wouter Bos, die nu ook ziekenhuisdirecteur is, denkt aan de financiën van het land, een beroepsdeformatie?